بررسی رئالیسم جادویی در آثار نویسندگان جنوب

رئالیسم جادویی شیوه ای نوشتاری است که در آن نویسنده، واقعیت ها را با خیالاتی که برگرفته از ذهن او و باورهای خرافی جامعه هستند در می آمیزد. این خیالات که اغلب از باورهای بومی نشات می گیرد، خواننده را با دنیایی از تضادها رو به رو می سازد. این شیوه به وسیله ی نویسندگان آمریکای لاتین به جهانیان عرضه شد. جنوب ایران از لحاظ اقلیمی و مسائل سیاسی اجتماعی بی شباهت به کشورهای امریکای لاتین نبود؛ در نتیجه اکثر نویسندگان این ناحیه به پیروی از نویسندگان آمریکای لاتین، باورهای محلی خود را وارد داستان نویسی خود کردند و از مسائل سیاسی منطقه ی خود سخن به میان آوردند. ورود استعمار انگلیس به منطقه ی جنوب و وجود باورهای بومی در جنوب باعث شد رئالیسم جادویی در این منطقه بسیار بیشتر از مناطق دیگر مورد استقبال واقع شود. این سبک داستانی که اعتلای خود را مدیون گابریل گارسیا مارکز کلمبیایی است، در میان داستان نویسان جنوب ایران با استقبال گسترده ای روبه رو شد. در ایران غلامحسین ساعدی در مجموعه داستانی ترس و لرز و منیرو روانی پور در رمان اهل غرق خود به سبک رئالیسم جادویی طبع آزمایی کرده اند. این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته است، ابتدا داستان ها را بر اساس مولفه های رئالیسم جادویی بررسی می کند و سرانجام درصدد است رابطه ی رئالیسم جادویی با فرهنگ و استعمار را در میان نویسندگان جنوب نشان دهد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که استعمار و فرهنگ و بازتاب مسائل داخلی درون مایه های اصلی این سبک داستان نویسی به شمار می آیند.